Arbeid en zorg; een wankel evenwicht

Zo mooi wordt geroepen dat arbeid en zorg gecombineerd moeten worden in onze maatschappij. Maar uiteindelijk wordt het gecombineerd bij de vrouw. Bij mij is dat logisch omdat ik alleen de opvoeding doe met een fulltime baan. Bij andere gezinnen is het toch ook meestal de vrouw die tijdens haar werk al nadenkt over de maaltijd van die avond, nadenkt over de sport van haar kind, opgebeld wordt of haar kind mag spelen, etc.

Heel bijzonder vind ik ook altijd dat er wel een "Papa-dag" bestaat, maar niet een "Mama-dag". Blijkbaar zijn dus alle dagen die geen Papa-dag zijn automatisch Mama-dagen! Vaders passen ook meestal op hun kinderen, terwijl moeders er gewoon voor zorgen. "Nee, vriend, ik kan vanavond niet sporten want ik moet op de kinderen passen!", is geen ongewoon antwoord van een vader aan zijn vriend. Ik geloof niet dat een moeder zoiets ooit zou zeggen.
Dit alles klinkt alsof vrouwen daaronder lijden, maar dat denk ik niet. Het is onze evolutie en zo willen we ook zijn. Ik moet er niet aan denken dat ik de zorg voor mijn kinderen helemaal uit mijn hersens zou bannen. Ik zorg er altijd voor dat ik weet dat het goed is en als dat zo is kan ik wel mijn focus leggen op mijn werk. Maar zodra ik in de auto stap richting huis, gaan mijn gedachten weer naar de zorg voor de kinderen.

Gisteren was weer zo'n dag dat de combinatie arbeid en zorg niet goed uitpakte. Ik had 's middags een vergadering ver weg van huis. De vergadering liep uit. Dat was niet erg, want ik was erg betrokken met de onderwerpen in de vergadering en wilde een en ander ook afgehandeld hebben. Op het moment dat ik in de auto stapte, zag ik dat ik pas rond half 7 thuis zou zijn vanwege de te verwachten files. Ik heb naar huis gebeld en de kinderen uitgelegd waarom ik iets later zou zijn. Geen probleem hoor, want ze maken braaf hun huiswerk. Tenminste dat zeggen ze tegen mij! Haha, alsof ik gefopt kan worden. Ik was ooit zelf tiener en weet dat ze maar deels de waarheid spreken. Het maakt me aan het glimlachen als ik eraan denk.
Onderweg concentreer ik me deels op de drukte in het verkeer en deels denk ik aan de avondmaaltijd. Zo mooi in mijn weekmenu gezet dat we Fettucine met spruitjes, rozemarijn en pijnboompitten gaan eten. Ik bedenk me dat dit niet gaat lukken, omdat we dan veel te laat kunnen eten. De jongste gaat graag om half 8 naar bed en soms om 8 uur. Als we zo laat eten moet ze met een volle maag naar bed en dat is niet fijn.

Thuisgekomen vraag ik een van de kinderen om patatjes en komkommer te gaan halen. De buurtsuper zit naast een cafetaria dus dat is niet ingewikkeld. Ik kleed me om en dek daarna de tafel. Ik vind het belangrijk en prettig om aan tafel te eten. De kinderen willen natuurlijk liever voor de televisie eten, maar aan tafel komen meer verhalen. Maar dat ze patatjes mogen eten, vergoed ongeveer alles. Ach, en met wat komkommer erbij is het niet eens zo'n ongezonde maaltijd. En ik kan me ontspannen en gezellig met de kinderen kletsen aan tafel.

Arbeid en zorg combineren is en blijft een wankel evenwicht!